Hraðakstur er svo hægur nú til dags.

Fyrir orkukreppu var löglegur hámarkshraði 75 mílur.  Það er 120.  Það var sá hraði sem lægsta samnefnaranum var treyst fyrir.

Þið þekkið öll lægsta samnefnarann.  Það er gæinn sem skemmir allt á vinnustaðnum.  Sá sem er alltaf í veseni útaf peningaskorti þó hann sé á nákvæmlega sömu launum.  Sá sem les séð og heyrt og heldur að það sé há-alvarlegar heimsfréttir.

Svo kom orkukreppan, og kaninn fór að spara.  Fram að því var það ekki high-speed chase fyrr en menn voru komnir yfir 200 kmh.

Hér?  Hér óku allir um á Landrover og einhverjum bjöllum þar til 198X.  Þau farartæki náðu svona 60 niður brekku, í meðvindi.  Svo mætti kannski einhver á Ford Consul sem náði 60 á sléttlendi, og þá fengu allar gömlu kellingarnar í þeim landshluta hland fyrir hjartað í svona mánuð eftir að þær fréttu af því að það væri hreinlega hægt.

"Hvað?  Meira en dagleið á klukkustund?  Það getur ekki verið!  Drottinn Almáttugur mun vissulega refsa okkur öllum fyrir slíkt Guðlast með Móðuharðindum!" sögðu þær.  

Svo byrjuðu þær að tóna einhver vers úr Vídalínspostillu og krossa sig. 

Nú til dags eru allir bílar þeirrar náttúru að geta tekið vinkilbeygju á 60 án þess að svo mikið sem ískri í dekkjunum, og allir fá hland fyrir hjartað þegar einhver er mældur á 120 á hraðbraut.

Ja, hérna. 

Hraðakstur á Reykjanesbrautinni