Förum aðeins yfir þetta:

"Bílarisarnir í Bandaríkjunum hafa ekki lengur tangarhald á stjórnmálamönnum í Washington. Ummælin „Það sem er gott fyrir Bandaríkin er gott fyrir General Motors“ hljóma hjákátlega andspænis skelfilegri stöðu fyrirtækisins í dag."

Nú er Toyota að verða stærri.  Nutu þeir stuðnings stjórnarinnar.  Nei.  GM hefur verið í náðinni þar lengi, og Ford, og Chrysler.  Hvað segir það okkur? 

"Rifjar blaðið upp andstöðu bílarisanna við lög um aukna sparneytni bifreiða,"

Mig grunar að olíurisarnir hafi átt þar hlut að máli líka.  Hvað áttu bílafyrirtækin eiginlega að græða á þessu?

"sem demókratarnir Hillary Clinton og John Kerry, sem bæði hafa rætt um mikilvægi umhverfisverndar, lögðust gegn," 

Gleymum aðeins umhverfisverndinni... hver borgaði þeim fyrir að segja þetta?  Ekki voru þetta hagsmunir fólksins.  Eða bílafyrirtækjanna. 

"með því að taka undir þau rök bílafyrirtækjanna að þau réðu ekki yfir nauðsynlegri tækni til að aukna sparneytni bifreiða eins mikið og lögin kváðu á um."

Ford F-350 er 3.5 tonn.  Tæknin sem þarf til að gera þann bíl sparneytnari felst í því að létta hann aðeins.  Það er nú hvorki hátæknilegt né flókið í framkvæmd.  Til dæmis væri hægt að nota sög.

Kaninn var með allar bestu græjurnar allt fram til 1990, jafnvel lengur.  Gæðastjórnunarvandamál, að vísu, en lang bestu tæknina.

Eftir linnulausar hækkanir á olíuverði urðu hins vegar þau tíðindi haustið 2007 að Bandaríkjaþing samþykkti lög um aukna sparneytni.

Það hefur ekki gerst síðan 197X.  Eftir 1978 fyrirfinnst ekki sá ameríski bíll sem gengur fyrir blýbensíni. 

Vitnar blaðið til þeirrar skoðunar Michael Useem, prófessors við háskólann í Pennsylvaníu, að skortur á hæfu stjórnunarfólki sé liður í hnignun fyrirtækjanna, sem megi nú muna fífill sinn fegurri.

Verkalýðsfélögun koma líka inn í þetta.  Þau standa í vegi fyrir því að hætt sé að framleiða vissar gerðir (af hverju þau fá að stjórna því er mér á huldu), endurbætur séu gerðar á framleiðzlulínunni og fleira.  Þau eru ekkert minni partur af vandanum: til dæmis kostar það Toyota co. 48$ að hafa mann í vinnu á meðan það kostar 72$ fyrir GM, þó Toyota borgi gæjanum hærri laun.

Hafa bílarisarnir varið miklu fé til hagsmunagæslu í Washington en ekki haft meiri árangur en svo að George W. Bush forseti hefur lagst eindregið gegn kröfum um umfangsmikla fjárhagsaðstoð þeim til handa.

Davíð Oddsson væri búinn að setja þau á hausinn núna sem sagt.  Þeir heppnir.  Ríkið getur ekki hjálpað þeim.  Það er vegna þess að það er í þessari stöðu, þeir hafa reitt sig of mikið á það, og of lítið á markaðinn.

Ég meina: hver hefði keypt risa-trukk ef hann hefði ekki fengið skattaívilnun til þess?

Barack Obama, verðandi forseti Bandaríkjanna, vill fara milliveginn, en ekki liggur fyrir hvort og þá hversu miklu opinberu fé verði varið í þessu skyni.

Hann þarf líklega bara að breyta fáeinum lögum. 

Á vef Bloomberg kemur fram að fulltrúar fyrirtækjanna þriggja fari fram á 25 milljarða dala aðstoð frá ríkinu og að ekki sé ljóst hvort málið hljóti afgreiðslu fyrir helgi.

Það er eins og 3.500.000.000 krónur hér. 

Segir þar einnig að aðstoðin myndi felast í sjö til tíu ára lánum og að skattgreiðendur fengu í staðinn hlutabréf, tryggingu fyrir hóflegum launum æðstu stjórnenda og því framgengt að fyrirtækin smíði sparneytnari bifreiðar.

1: Ætla þeir að dreyfa hlutabréfum til allra sem borga skatt? 

2: hvað eru hófleg laun?

3: ef þeir ætla að selja eitthvað á þessum tímum verða þeir að framleiða sparneytnari bíla hvort eð er. 

Dana Perino, talsmaður Hvíta hússins, gagnrýnir hugmyndir um að ríkið aðstoði félögin með þessum hætti, með vísun til þess að með því móti sé ekki stuðlað að nauðsynlegri endurskipulagningu innan fyrirtækjanna.

Þessi hefur trúlega rétt fyrir sér.

Breytt staða bílarisa